και μαντικές ικανότητες. Η Τσιτσιολίνα είχε προβλέψει το τρομοκρατικό χτύπημα. Το ίδιο υποστηρίζουν ότι έκανε και ο ταλαίπωρος πάτερ-Παίσιος,ορισμένα ΜΜΕ που δεν αφήνουν τον άγιο πατέρα στην ησυχία του.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
«Ας τους αυτούς, που μαζεύουν τους Μουσουλμάνους και χτίζουν τζαμιά. Αργότερα, θα καταλάβουν τι συμβαίνει και τότε θα είναι οι πρώτοι που θα πάρουν μέτρα εναντίον τους. Θα δείτε τι θα κάνουν».
Ενώ το Παρίσι, Παρασκευή και 13, αυτόν τον Νοέμβρη, τραβάει κόκκινη αιμάτινη γραμμή για τον κόσμο, πριν και μετά, μικροί άνθρωποι και στενά μυαλά εδώ, κάνουν σμίκρυνση στους αγίους για να χωρέσουν στην ανοησία τους.
Ένας Άγιος , που επέλεξε με την στάση του την αγάπη και την αφοσίωση στην καλοσύνη, γίνεται ο φορέας κάθε στενόμυαλης βλακείας που μπαίνει στο νου, κάποιων, πολύ Ελλήνων και πολύ Χριστιανών!
Το τελευταίο είναι πως μίλησε για τους Γάλλους, που «μαζεύουν Μουσουλμάνους» και έχουν και ανεξιθρησκία και «χτίζουνε τζαμιά»! Αντί; Τι; Να κηρύξουμε και εμείς μια μουσουλμανική τζιχάντ να τους δείξουμε! Γιατί λίγο μίσος είχαμε εις το όνομα των θρησκειών!
Και όλα αυτά τοποθετούνται στα αγία χείλη του Παίσιου, που μονάζοντας στο Σινά, κάποτε, πουλούσε σταυρουδάκια και έδινε τα λεφτά στους Βεδουίνους, τους οποίους παρηγορούσε, βοηθούσε επικοινωνούσε.
Ψάχνω κείμενα και βρίσκω παλιότερο μου, όπου δεν αλλάζω λέξη, σήμερα, που αγριεύει ο κόσμος, ενώ βάφεται στα χρώματα της τρικολόρε, μια σημαίας της επανάστασης, που έγινε έμβλημα πένθους…
«Γέροντας Παΐσιος: Ο ερημίτης Άγιος που τον έκαναν προφήτη ακόμη και για τα αποτελέσματα του Μουντιάλ
Ο φωτισμένος "Φτωχούλης του Θεού" πάνω στον οποίο οι λαϊκές φυλλάδες που τον "λατρεύουν", συνεχίζουν να "ασελγούν".
· "Αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβα ένθεν εκεί, και μεταβήσεται· και ουδέν αδυνατήσει υμίν" Κατά Ματθαίον ιζ’ 20
Η πίστη γίνεται αντιληπτή ανάλογα με τη παρηγοριά, τις ανάγκες, την κοσμοθεωρία αλλά και την ψυχολογία του καθενός μας. Είναι η βεβαιότητα της ύπαρξης εκείνου που δεν αποδεικνύεται αλλά το αισθάνεσαι και το λατρεύεις. Όπως και να χει ο Γέροντας Παΐσιος o Αγιορείτης ή κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης, -25 Ιουλίου 1924 με 12 Ιουλίου 1994- έμεινε συνεπής μέχρι τέλους στο μεγάλο αγώνα της δικής του πίστης, ζώντας δύσκολα με τους όρους των ανθρώπων για αφοσιωμένη λατρεία στον Θεό.
Ακόμη και αν για αρκετούς από μας, η πίστη στο θείο δεν υπάρχει ή είναι μεταφρασμένη στη δική μας αντιληπτικότητα και θεώρηση των πραγμάτων, δεν μπορεί κανείς, μα κανείς να μη σεβαστεί το ανθρώπινο αυτό πλάσμα, που όλη του η οντότητα αφέθηκε στη μεγάλη του πίστη. Για αυτόν ίσχυε πάντα η προσωπική ρήση του μεγάλου καθολικού Αγίου Αυγουστίνου πως «πίστη είναι να πιστεύεις αυτό που δεν βλέπεις, η ανταμοιβή είναι να δεις αυτό που πιστεύεις».
Γεννημένος στις χαμένες πατρίδες της Μικράς Ασίας, με την αίσθηση του κινδύνου, του ξεριζωμού, του παρείσακτου απ την αγκαλιά της μάνας του, μετά ξυλουργός σαν Εκείνον τον αγαπημένο της Καινής Διαθήκης, ασυρματιστής στον Εμφύλιο –όπου πήγαινε, λέει, στην πρώτη γραμμή, για μη βλαφτεί κανείς οικογενειάρχης- πάντρεψε τις αδελφές του και μετά πέρασε όλη του τη ζωή σε βράχους, απόκρημνα μοναστήρια, ερημικές σκήτες, βουβούς τόπους και ερημιές. Ανάμεσα σε πέτρες, λιθάρια, ξερά χόρτα, λιοπύρια η παγωνιές, εκείνο που άνθιζε ήταν η δική του πίστη και η Αγάπη. Η Αγάπη για τον Θεό, άρα και για τους Ανθρώπους.
Λένε πως στο όρος Σινά, πούλαγε σταυρουδάκια στους προσκυνητές και τα λεφτά τα έδινε στους Βεδουίνους χωρίς να κρατεί τίποτα για τον ίδιο. Και άλλοτε, στη Παναγούδα, στο κελί του, στο Όρος, άφηνε την σιωπή, την προσευχή, την περισυλλογή για όλο εκείνο το πλήθος λαού που τον επισκεπτόταν. Οι άλλοι μοναχοί ενοχλούνταν που τόσο κόσμος πήγαινε στο γκρεμό στην άκρη και δεν ησύχαζαν ποτέ, έτσι έβαλαν ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του Γέροντα Παϊσιου.
Μοιάζει ο Άγιος αυτός του πόνου, πως δεν αποτραβήχτηκε επειδή δεν περίμενε καλό, ούτε από απογοήτευση και μαρασμό για την κατάντια των ανθρώπων, αλλά πολύ μεγάλη αγάπη για αυτούς. Πάντα διάβαζε τα γράμματα που στέλνανε και πάντα άκουγε τα βάσανα, τον πόνο, την οδύνη, την πικρά, τα αδιέξοδα των μη ικανών για αγιότητα σαν αυτόν. Και πάντα παρηγορούσε. Και ενώ έχει ήδη προταθεί η κατάταξή του στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας εκείνος είναι απ όσους κάποια κουβέντα του έριξε βάλσαμο στην πληγή τους, ήδη χρισμένος, Άγιος των Ανθρώπων.
Κάποτε, ένας παιδικός μου φίλος, πήγε, έτσι, σχεδόν τυχαία –αν υπάρχει κάτι τέτοιο και όλα δεν είναι σχέδιο- να τον βρει. Μουσικός, χρόνια στο Λονδίνο, χαϊδεμένο παΐδι μιας καλοζωισμένης τάξης ανθρώπων, είχε πέσει με τα μούτρα στις ουσίες και στην εξάρτηση. Λίγο πριν βουτηχτεί στο χάσιμο του, αγγίχτηκε από τον Γέροντα, γιατί δεν τον έκρινε, δεν τον επέκρινε, δεν τον έδιωξε, δεν τον απείλησε με τιμωρία Θεού. Το μόνο που μου 'χε πει ήταν πως μόλις τον είδε και χωρίς να του μιλήσει έβαλε τα κλάματα. Αθόρυβα, χωρίς λυγμούς, όλο πόνο τρέχανε σαν αλμυρή βροχή τα δάκρυα στο πρόσωπο του!
Μερόνυχτα λέει δεν κοιμόταν. Καταπονούσε το σώμα του και ότι είχε το χάριζε στους ανθρώπους που πήγαιναν κοντά του. Δηλαδή λίγο θυμάρι, καμία σταμπωτή εικόνισα που έφτιαχνε μονός του, κάποιο σταυρό, ξύλινο, φτιαγμένο με προσευχή. Θυμίζει ο Γέροντας αυτός, τη φράση του μεγάλου απίστου, που βρήκε τις πιο ευθύβολες λέξεις για να περιγράψει την πίστη, για τον Νίκο Καζαντζάκη λέω, που στον «Φτωχούλη του Θεού», για τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης γράφει: «Είπα στη μυγδαλιά: «Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό». Κι η μυγδαλιά άνθισε»… πηγή
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !