ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΟΧΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Δια τον Μέγιστο των Ελλήνων Αλέξανδρο, όλοι οι Έλληνες, αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα γνωρίζει. Έχει ακούσει ή έχει διαβάσει πολλά διά την ζωήν του, την μεγαλοσύνη του χαρακτήρα του, το μεγαλόπνοο σχέδιό του, την στρατηγική του δεινότητα και την ανδρεία του, την αποτελεσματικότητα και το εκπολιτιστικό του έργο. Ίσως όμως πολλοί να μην γνωρίζουν αρκετά διά μίαν άλλη όψη της προσωπικότητας του φαινομένου Αλέξανδρος. Την όψη της υπερβολικής αντοχής του στους πόνους και στις κακουχίες και της ατσάλινης θέλησής του, με την οποίαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κατόρθωνε να επαναφέρει το πληγωμένο και ταλαιπωρημένο σώμα του σε υγιή και άλκιμη κατάσταση.

Η ενασχόληση του Αλεξάνδρου, από νεαρής ακόμη ηλικίας, με τα πολεμικά έργα, δεν ήταν μία εύκολη δι’ αυτόν υπόθεση. Φύσει δραστήριος, υπερβολικά γενναίος και με ορμητικό χαρακτήρα, ποτέ δεν έμεινε στα μετόπισθεν, δίδοντας διαταγές στους στρατηγούς του και παρακολουθώντας τις μάχες ως επιτελικός παρατηρητής.

Σε κάθε πολεμική σύγκρουση ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή και μάλιστα ευρισκόμενος πάντα στο πλέον κρίσιμο και επικίνδυνο σημείο του πεδίου της μάχης, οδηγώντας με το παράδειγμά του τους στρατιώτες του στο ανώτατο όριο της ανθρώπινης ανδρείας και κερδίζοντας έτσι συνεχόμενες και μεγάλες νίκες.

Alexander The Great In The Battle Of
The Granicus -  Cornelis Troost

Η συμπεριφορά του όμως αυτή δεν ήταν καθόλου ανώδυνη. Τα τραύματα, τα οποία έλαβε ως έπαθλα του γενναίου και μαχητικού χαρακτήρα του και πολλά ήταν, αλλά και ορισμένα από αυτά ιδιαίτερα σοβαρά σε βαθμό που να απορεί κανείς σήμερα, πώς μετά από τέτοιου είδους τραυματισμούς, οΑλέξανδρος σε μικρό χρονικό διάστημα ήταν πάλι υγιής, μάχιμος και έτοιμος να αναλάβει μεγαλύτερους κινδύνους.

Ο τρόπος με τον οποίον αντιμετώπιζε τις ταλαιπωρίες και τις πληγές από την μάχη, φάνηκε άλλωστε από πολύ νωρίς, όταν, ενώ ήταν πολύ νέος ακόμη, ο πατέρας του, ο Φίλιππος, επέστρεψε από μία μάχη με τους Τριβαλλούς, πληγωμένος στον μηρό από λόγχη και αφού διέφυγε τον κίνδυνο παραπονιόταν στους στρατηγούς του ότι θα τον έβλεπαν να κουτσαίνει. Τότε ο Αλέξανδρος, μιλώντας την γλώσσα της δικής του ηρωϊκής αντίληψης των πραγμάτων, είπε στον πατέρα του να έχει θάρρος και να μην λυπάται που θα κουτσαίνει, αλλά να προχωράει χαρούμενος, διότι σε κάθε βήμα του θα θυμάται την ανδρεία του!

Αυτή η αντίληψη διά την ευγένεια, η οποία πηγάζει μέσα από τους πόνους, στους οποίους υποβάλλεται κάποιος διά να πράξει μεγάλα έργα, ήταν κυρίαρχο στοιχείο της διανοίας του Αλεξάνδρου και την έκανε πάντα πράξη στην ζωή του, αψηφώντας και μη κρύβοντας τις πολλές πληγές, τις οποίες έλαβε το σώμα του, αλλά φέροντάς τες με υπερηφάνεια σαν απτές αποδείξεις ανδραγαθιών και αρετής!

Ας παρακολουθήσουμε όμως πώς εξιστορούν οι βιογράφοι του, Πλούταρχος καιΑρριανός, ορισμένους από τους πολλούς τραυματισμούς, τους οποίους υπέστη οΑλέξανδρος στους πολεμικούς του αγώνες, και με πόσο θάρρος και δύναμη θέλησης τους αντιμετώπισε. Διότι, όπως οι ίδιοι μας πληροφορούν δεν υπήρχε μέρος του σώματός του, από την κεφαλή μέχρι τα πόδια, που να μην είχε δεχθεί τα πλήγματα των εχθρών του:

Ήδη από νωρίς, στην εκστρατεία εναντίον των Ιλλυριών, χτυπήθηκε με πέτρα σφενδόνης στο κεφάλι και με ρόπαλο στον λαιμό. Στην μάχη του Γρανικού, το κράνος του σχίστηκε από πλήγμα βαρβαρικής σπάθης και πληγώθηκε στο τριχωτό της κεφαλής του.

Στην πολιορκία της Γάζας, βλήμα καταπέλτη του διαπέρασε την ασπίδα και τον θώρακα χτυπώντας τον στον ώμο με τόση σφοδρότητα, ώστε ο ώμος βγήκε από την θέση του και ο ίδιος, στριφογυρίζοντας από τον πόνο, έπεσε από το άλογό του.

Στην έφοδο κατά του Δαρείου στην μάχη της Ισσού πληγώθηκε με ξίφος στο μηρό από τον ίδιο το Δαρείο, με τον οποίον πιάστηκαν στα χέρια, πριν αυτός τραπεί σε φυγή, όπως εξιστορεί ο Χάρης και ο Πλούταρχος. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος αναφέρθηκε στο θέμα αυτό σε επιστολή του προς τον Αντίπατρο, χωρίς να δίνει στην πληγή του μεγάλη σημασία.

Στα Μαράκανδα, στην χώρα των Σογδιανών, τραυματίστηκε βαριά, αφού το οστό της κερκίδας της κνήμης του έσπασε από βολή μεγάλου βέλους και το ένα άκρο της σπασμένης κερκίδας  βγήκε έξω από την σάρκα του. Ο τραυματισμός αυτός αποτελεί συντριπτικό κάταγμα με σχίσιμο των ιστών των περιβαλλόντων μυών, το οποίον, με την σημερινή πρόοδο της επιστήμης, καθιστά τον τραυματία ανήμπορο από κάθε σοβαρή δραστηριότητα διά μεγάλο χρονικό διάστημα. Όμως ο Αλέξανδρος, μετά τον ελάχιστο χρόνο της ίασης, ετίθετο πάλι επικεφαλής του στρατού του, οδηγώντας τον σε νέες μάχες.

Alexander The Great Battling An Indian Army
The Last Great Battle -Tom Lovell 

Στην χώρα των Ασπασίων πληγώθηκε από τόξευμα στον ώμο, ενώ στην χώρα των Γανδρίδων, πληγώθηκε στο πόδι. Στην Υρκανία τον χτύπησαν με πέτρα στον τράχηλο και δι’ αρκετές ημέρες τα μάτια του είχαν μαυρίσει ολόγυρα, κινδυνεύοντας να χάσει το φώς του. Στους Ασσακινούς με βέλος ινδικό τραυματίστηκε στον αστράγαλο και στους εταίρους του, οι οποίοι έσπευσαν να τον περιποιηθούν, είπε χαμογελώντας να μην ανησυχούν, διότι«αίμα είναι αυτό που βλέπουν και όχι θεϊκός ιχώρ».

Στους Μαλλούς, ορμώντας μόνος του εναντίον των εχθρών του, και αποκομμένος από τους άνδρες του, τοξεύτηκε από Ινδό και η σιδερένια αιχμή του βέλους διαπέρασε το θώρακα και καρφώθηκε στα πλευρά του στην περιοχή του μαστού, τραυματίζοντάς τον σοβαρά. Με το βέλος καρφωμένο στα πλευρά του συνέχισε να πολεμά και να αντιμετωπίζει τα δόρατα και τα ξίφη πολλών εχθρών, σκοτώνοντας αρκετούς, μέχρις ότου τρείς εταίροι του, ο Πευκέστας, ο Λεονάτος και ο Λιμναίος κατάφεραν να βρεθούν κοντά του διά να τον βοηθήσουν. Στον αγώνα αυτόν τραυματίστηκε ο Πευκέστας και σκοτώθηκε οΛιναίος, ενώ ο Αλέξανδρος δέχτηκε και άλλο χτύπημα με ρόπαλο βαρβάρου στον τράχηλο. Παρά τα χτυπήματα, κατάφερε να σταθεί όρθιος και να σκοτώσει τον βάρβαρο. Όταν τελικά οι Μακεδόνες κατόρθωσαν να τον πλησιάσουν, τον τράβηξαν σχεδόν λιπόθυμο και τον μετέφεραν στην σκηνή του. Με μεγάλη δυσκολία έκοψαν το ξύλινο στέλεχος του βέλους με πριόνι και του έβγαλαν το θώρακα. Η εξαγωγή της αιχμής ήταν πολύ επώδυνη και παρ’ ολίγο να τον στείλει στον θάνατο, διότι το τραύμα ήταν μεγάλο με πλάτος τρία δάκτυλα και μήκος τέσσερα και η αιχμή είχε σφηνωθεί σε ένα από τα οστά.

Παρ’ όλα αυτά ο Αλέξανδρος, μετά από μερικές ημέρες, μαθαίνοντας την ανησυχία των στρατιωτών του, βγήκε να τους καθησυχάσει και αφού θυσίασε στους θεούς, ετοιμάστηκε να συνεχίσει την αποστολή του! 

Αυτή είναι περιληπτικά η αναφορά των σημαντικότερων τραυματισμών του Μεγίστου των Ελλήνων Αλεξάνδρου, ο οποίος κυριολεκτικά με τον ιδρώτα και το αίμα του πότισε όσες χώρες δέχτηκαν το εκπολιτιστικό του έργο. Ένα έργο το οποίον μόνο από μία ανώτερη οντότητα μπορούσε να γίνει κατορθωτόν!

ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ. 

autochthonesellhnes