Λευτέρης Πανταζής: Έχασα τον εαυτό μου στην πορεία της ζωής μου

Ο Λευτέρης Πανταζής μετά την περιπέτεια της ζωής του είδε διαφορετικά αρκετά πράγματα και αναθεώρησε...
Έφτασες ένα βήμα πριν από το θάνατο. Ήταν ένα από τα πιο σοκαρίστηκα γεγονότα της ζωής σου;
«Βέβαια. Νιώθω ότι ξαναγεννήθηκα. Κάνω πια μια νέα ζωή. Ξυπνώ το πρωί, πίνω καφέ, διαβάζω εφημερίδες, κάνω τζόκινγκ, πηγαίνω στο αθλητικό κέντρο που έχω και το βράδυ τραγουδώ στο μαγαζί. Βλέπω πολύ κοντινούς μου ανθρώπους τους φίλους μου, την κόρη μου που κάνουμε πια παρέα και δεν σπαταλώ το χρόνο μου αισθανόμενος την υποχρέωση να μη χαλάσω το χατίρι σε οποιοδήποτε άνθρωπο. Ήμουν πάντοτε εκεί για όλους και συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει τον Λευτέρη. Δεν κοιμόμουν, δεν χαιρόμουν τίποτα» εξήγησε στο Εγώ

Πέρασες κατάθλιψη;
«Έχασα τον εαυτό μου στην πορεία της ζωής μου. Δεν υπήρχε ο Λευτέρης. Έβλεπα μόνο τον Πανταζή. Λειτουργούσα σαν να ήμουν ένα είδος super boy. Δεν με αγαπούσα. Ο άνθρωπος είναι σαν μηχανή και θέλει service για να μπορεί να λειτουργεί. Φερόμουν καταστροφικά απέναντι στον εαυτό μου, από φόβο μη δυσαρεστήσω τους άλλους. Κοιμόμουν δύο ώρες. Δεν προλάβαινα να απολαύσω τον ύπνο, το φαγητό μου, τίποτα. Με την περιπέτεια υγείας που αντιμετώπισα, είδα το θάνατο κατάματα. Ο Θεός με συνέφερε παίρνοντας μου τη φωνή. Έπαθα σοκ. Ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Έπαθα ισχαιμικό επεισόδιο στο γραφείο του γιατρού. Εκείνος κατάλαβε τι έγινε και με έβαλε άμεσα για επέμβαση. Έπληξε το κέντρο λόγου. Τα είδα όλα. Το πρώτο πράγμα που σκέφθηκα και τότε δεν ήταν πότε και αν θα γινόμουν καλά και θα ξαναμιλούσα, αλλά πώς θα μπορούσα να βοηθήσω τους ανθρώπους μου. Η ζωή μου είναι να τραγουδώ και να δίνω χαρά στον κόσμο. Αισθανόμουν ότι δεν αξίζει να ζω χωρίς να τραγουδώ, ότι θα ήταν προτιμότερο να «φύγω». Ο Θεός μου χτύπησε το καμπανάκι. Ό,τι βίωσα με βοήθησε να αντιληφθώ το κακό που έκανα στον εαυτό μου»

Πόσο άλλαξε η ζωή σου έκτοτε;
«Είμαι πια ευτυχισμένος. Βελτίωσα τις προσωπικές μου σχέσεις με τους κοντινούς μου ανθρώπους. Διαφοροποιήθηκε η σχέση μου με την κόρη μου. Πάντοτε με μάλωνε γιατί δεν με έβλεπε. Τώρα πια κάνουμε παρέα, ενώ δουλεύουμε κιόλας μαζί. Προτεραιότητα της βέβαια είναι το θέατρο. Εκεί βρίσκεται η ζωή της».