Στις δύσκολες ημέρες της ναυτιλίας Ετσι βγάζουν τα λεφτά οι εφοπλιστές

Ο βαρόνος Ρότσιλντ, εκτός από τη μυθική περιουσία του, οικοδόμησε και μια επενδυτική σχολή που μότο της είναι ότι πρέπει «να αγοράζεις όταν το αίμα κυλάει στους δρόμους».
Και αυτό συμβαίνει αυτό τον καιρό στον εφοπλισμό. Περιουσίες χάνονται, καθώς η κρίση στις ναυλαγορές ξηρού φορτίου δεν επιτρέπει στους πλοιοκτήτες μεγάλων φορτηγών να κερδίζουν ούτε καν αυτά που ξοδεύουν για να λειτουργούν τα πλοία τους.

Πόσο μάλλον για να αποπληρώνουν και τα δάνεια με τα οποία τα έχουν αγοράσει. Χρεοκοπίες και βροχή κοκκινισμένων δανείων στις τράπεζες είναι στην ατζέντα της ποντοπόρου ναυτιλίας σε καθημερινή βάση.

Θύματα είναι οι μικρότεροι πλοιοκτήτες αλλά και μεγάλες επιχειρήσεις, που δεν βρίσκουν πλέον δουλειές για τα καράβια τους. Τουλάχιστον όχι σε τιμές που να αξίζει να τις κάνουν. Πολλοί τα δένουν, άλλοι τα δίνουν για παλιοσίδερα και άλλοι τα πωλούν όσο όσο.

Όμως, όπως έλεγε ο βαρόνος Ρότσιλντ, τώρα είναι η στιγμή για να επενδύσει κανείς. Εφόσον βέβαια διαθέτει την απαραίτητη ρευστότητα και την πρόσβαση σε τραπεζικές ή αγοραίες χρηματοδοτήσεις. Τώρα γεννιούνται, λοιπόν, όχι μόνον θύματα, αλλά και οι επόμενοι μεγιστάνες του εφοπλισμού. Και παράλληλα οι πλούσιοι γίνονται ακόμα πλουσιότεροι.

Αυτό το στοίχημα βάζουν οι όμιλοι Αγγελικούση, Μαρτίνου και Ιγγλέση, τρία από τα πιο βαριά ονόματα της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας ναυτιλίας, που αγοράζουν μεγάλα φορτηγά πλοία σε τιμές ευκαιρίας.

Τι είχε γίνει το 1999

Σύμφωνα με τον ναυλομεσιτικό οίκο Clarkson Research Services Limited, τον μεγαλύτερο παγκοσμίως, η τελευταία φορά που τα ποντοπόρα φορτηγά ήταν τόσο φτηνά ήταν το 1999, χρονιά κατά την οποία όσοι αγόρασαν πλοία είδαν κατά την επομένη δεκαετία την επένδυσή τους να αποδίδει 26,6% ετησίως. Οποιος αγόρασε ένα φορτηγό panamax ηλικίας πέντε ετών το 1999 για 13.500.000 δολάρια, που έκανε στα τότε χαμηλά της αγοράς, είδε τα επόμενα 10 χρόνια κέρδη από τη λειτουργία του της τάξης των 65.000.000 δολαρίων. Αν το πούλησε, μάλιστα, το 2009, θα μπόρεσε να εισπράξει 12.500.000 επιπλέον. Σήμερα οι τιμές των panamax πενταετίας έχουν υποχωρήσει στα 13.000.000 δολάρια, χαμηλότερα ακόμα και από το 1999.

Αυτό δεν έχει διαφύγει της προσοχής εκείνων των Ελλήνων εφοπλιστών που θεωρούνται διεθνώς δεινοί asset players. Επενδυτές, δηλαδή, που μπορούν να διακρίνουν καλύτερα από τους υπολοίπους πότε η αγορά έχει αγγίξει το χαμηλό της για να αγοράσουν και πότε είναι ώρα για να πουλήσουν.

Τραπεζικό σύστημα

Aυτή τη στιγμή οι έχοντες ρευστό και καλές σχέσεις με το τραπεζικό σύστημα προβαίνουν σε αγορές πλοίων αξιοποιώντας τη συγκυρία, η οποία, εκτός των άλλων, έχει ως αποτέλεσμα να πιέζει όλο και πιο χαμηλά και τις αξίες των πλοίων, κυρίως μεγάλου μεγέθους, όπως τα capes, τα οποία όμως θα είναι τα πρώτα που θα αντιδράσουν θετικά σε μία προσπάθεια επανάκαμψης της αγοράς.

Σε αγορές πλοίων αυτού του τύπου έχουν προχωρήσει το τελευταίου διάστημα πολλοί μεγάλοι Ελληνες και ξένοι εφοπλιστές

Το προηγούμενο διάστημα ο Γιάννης Αγγελικούσης απέκτησε τέσσερα μεγάλα capesize φορτηγά πλοία από τη Star Bulk του Πέτρου Παπά και άλλα τρία capes από την ιταλική Scoprio Bulkers. Από τη Scoprio Bulkers αγόρασε άλλα δύο capes ο Νορβηγός εφοπλιστής John Fredriksen και άλλα έξι το Zodiac Group του ισραηλινού μεγιστάνα Eyal Ofer. Τελευταία στις τάξεις των αγοραστών συμπεριλαμβάνεται, σύμφωνα με πληροφορίες της αγοράς, και η Samos Steamship του ομίλου Ν. Ιγγλέση.

Επιπλέον, η EastMed του Θανάση Μαρτίνου αγόρασε άλλα δύο capes, ενώ στη λίστα των αγοραστών προστέθηκε και η Thenamaris του Νικόλα Μαρτίνου. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο τελευταίος απέκτησε αντί 19.000.000 δολαρίων το cape «Faustina», το οποίο ναυπηγήθηκε το 2010, ενώ είχε αγοράσει και τον Νοέμβριο το capes «Aurora Vanus», το οποίο ναυπηγήθηκε το 2009, αντί 25.000.000 δολαρίων. Είναι φανερό από τη διαφορά τιμών στις δύο αυτές συναλλαγές ότι στο διάστημα αυτό οι αξίες των πλοίων έπεσαν σημαντικά. H Thenamaris ελέγχει συνολικά τέσσερα capes σε έναν στόλο 71 πλοίων όλων των κατηγοριών.

Το πηδάλιο της ναυτιλιακής στα χέρια (πλέον) του Νικόλα

Ο Νικόλας Μαρτίνος είναι γιος του Ντίνου και της Λίας Μαρτίνου και τρέχει πλέον τη Thenamaris. Η Thenamaris ιδρύθηκε το 1970, με πρωτοβουλία της γιαγιάς Αθηνάς Μεθενίτη - Μαρτίνου - της θρυλικής «Νουνούς». Παντρεμένη με τον γνωστό τότε αντικέρ της οδού Πανδρόσου Γιάννη Μαρτίνο, προέρχεται από οικογένεια εφοπλιστών, γεγονός που την ώθησε να στραφεί και η ίδια στην ναυτιλία, σε συνεργασία με τα τρία παιδιά της, Θανάση, Ανδρέα και Ντίνο. Τα αδέλφια συνυπήρχαν επιχειρηματικά έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Πρώτος αποχώρησε ο Θανάσης, ιδρύοντας την Eastern Mediterranean, και ακολούθησε το 1997 ο Ανδρέας με τη Minerva.
Στην οικογενειακή ναυτιλιακή παρέμεινε ο βενιαμίν Ντίνος, που παρέδωσε πλέον το πηδάλιο στον γιο του Νικόλα (φωτό). Μαζί τα τρία αδέλφια Μαρτίνου ελέγχουν περισσότερα από 170 ποντοπόρα πλοία όλων των τύπων, η δε συνολική περιουσία τους εκτιμάται ότι αγγίζει τα 2 δισ. δολάρια.

Οι εταιρίες τους έχουν στενή συνεργασία και οι οικογενειακές σχέσεις τους είναι άριστες. Είναι επίσης από τους μεγαλύτερους επενδυτές ακινήτων και κατέχουν μεγάλες προνομιακές εκτάσεις στο λεκανοπέδιο της Αττικής, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα.

Ο ανεξάρτητος επιχειρηματίας που τιμά την πατρίδα του!
Ο άλλος μεγάλος Ελληνας, κατά πολλούς ο μεγαλύτερος εφοπλιστής διεθνώς, είναι ο Γιάννης Αγγελικούσης (φωτό δεξιά). Αποτελεί πλέον τον μεγαλύτερο ανεξάρτητο εφοπλιστή παγκοσμίως και κόντρα σε ιστορικά δύσκολες συνθήκες για την ποντοπόρο γιγαντώνεται σε νέους τομείς, όπως το LNG, πρωταγωνιστεί σε παραδοσιακούς, όπως τα τάνκερ, και τιμά την πατρίδα του έχοντας υψωμένη την ελληνική σημαία στη συντριπτική πλειονότητα του στόλου του - του μεγαλύτερου αμιγώς ιδιωτικού στόλου παγκοσμίως, καθώς ο επιχειρηματίας δεν είναι εισηγμένος.   πηγή