ΣΥΡΙΖΑ VS ΣΥΡΙΖΑ. Μια διαφορετική ερμηνεία

Του Χάρη Ελευθεριώτη
Το κάλεσμα του τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για συμμετοχή στην απεργία της 12ης Νοέμβρη, προκάλεσε
δικαιολογημένα έκπληξη σε πολλούς, ενώ στάθηκε η αφορμή για διάφορα, σατυρικά σχόλια στο διαδίκτυο. Είναι γνωστό τοις πάσι οτι οι ιδεολογικές αρχές και οι πολιτικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαμετρικά αντίθετες με την πολιτική που ασκεί ως κυβέρνηση. Στο διαχωρισμό κόμματος-κυβέρνησης ενυπάρχει μια "δημιουργική ασάφεια", όπως θα μας έλεγε ο Βαρουφάκης , μια αντίφαση. Υπο μια πιο ψύχραιμη, αναλυτική ματιά , αντιλαμβανόμαστε οτι αυτή η αντίφαση υφίσταται για τρείς λόγους:
1) Η νεοφιλελεύθερη διολίσθηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει απομακρύνει το αριστερό ακρωατήριο, στο οποίο κερδίζουν έδαφος τόσο το ΚΚΕ, όσο και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Με το κάλεσμα για συμμετοχή στην απεργία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στα αριστερά του.
2) Η κυβέρνηση , μέσω της ανακοίνωσης του κόμματος, δίδει την εντύπωση ότι παραμένει πιστή στις προεκλογικές δεσμεύσεις της, προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο και να κατευνάσει τις κοινωνικές αντιδράσεις. Εμφανίζεται έτσι ως προσωρινά αναγκασμένη να λάβει υφεσιακά μέτρα, μεταθέτοντας την ευθύνη στο εξωτερικό, στους "κακούς δανειστές".
3) Η τρίτη εκδοχή θέλει το κόμμα και την κυβέρνηση σε εντελώς διαφορετική γραμμή πλεύσης. Απ' ότι φαίνεται η ένταση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν κόπασε με την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας, σημερινής ΛΑ.Ε. Η ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα βιώνει την φάση μετάβασης και απόκτησης ενός νέου ιδεολογικού προφίλ στις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας. Οι πιστοί ριζοσπάστες που δεν μετακόμισαν στην Λαϊκή Ενότητα καιροφυλακτούν. Δεν αποκλείεται, σε σύντομο χρονικό διάστημα, να υπάρξουν διαφοροποιήσεις και εντός της κοινοβουλευτικής ομάδας με ότι αυτό σημαίνει για την ήδη εύθραυστη κυβερνητικη πλειοψηφία των 155.

Το μονο σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο και επιχειρεί καθ' οιονδήποτε τρόπο να διαχειριστεί την κοινωνική πίεση, που προκαλείται απο την εφαρμογή των σκληρών μέτρων του τρίτου μνημονίου. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι ο εφυσηχασμός της κοινής γνώμης αλλα η ριζική αλλαγή του περιεχομένου της οικονομικής πολιτικής, με κύριους άξονες την κοινωνική προστασία και την άρση των αιτιών που οδήγησαν την χώρα μας στο σημερινό έσχατο σημείο.

Οι πολιτικές λιτότητας είναι οι πλέον αναπάντεχες και αναποτελεσματικές. Όταν η εφαρμογή του συνόλου των μέτρων επιτείνει την ανθρωπιστική κρίση, τότε οι κοινωνικές ανριδράσεις θα είναι τόσο έντονες, ώστε να μην αρκεί για να τις περιορίσει, το κάλεσμα σε απεργία απο το ίδιο το κυβερνών κόμμα ενάντια στην κυβέρνηση του! Φανταστείτε μόνον την ψυχολογία ενός ανθρώπου που χάνει το σπίτι του, ενός ανθρώπου που δεν έχει να βγάλει το προς το ζην.
Ο ελληνικός λαός, όπως έχει αποδείξει σε όλη την ιστορική διαδρομή, δεν ανέχτηκε και ούτε προκειται να ανεχτεί τον ευτελισμό του. Εάν συνεχιστεί η φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, το ΣΥΡΙΖΑ εναντίον ΣΥΡΙΖΑ , θα γίνει ΣΥΡΙΖΑ εναντίον κοινωνίας. Θα ήταν προτιμότερο το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ εναντίον κομματοκρατίας, διαφθοράς, συμφερόντων. Αλλά. σε ένα ήδη εκφυλισμένο σύστημα, που η κοινωνία δεν έχει ουσιαστικό ρόλο και λόγο, η σύγκρουση με τις ελίτ μοιάζει ουτοπική.