Η «κουρελού»

Γράφει ο ΔημήτρηςΤσίτος

Όταν ήμουν παιδί έβλεπα τη μάνα μου και τις γειτόνισσες, όταν κάθονταν το απόγευμα στις αυλές και κουτσομπόλευαν, να παίρνουν παλιά ρούχα και υφάσματα να τα κάνουν λωρίδες και να τα μαζεύουν σε κουβάρια. Μετά τα έδιναν σε κάποιον, τεχνίτη, και εκείνος ύστερα από κάποιες μέρες μας έφερνε κάτι ωραίους –πολύχρωμα και σε σπουδαία, τυχαία, σχέδια και συνδυασμούς τάπητες.
Πράγματι το αισθητικό αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.
Αυτά ήταν και τα «χαλιά» των πτωχών και λέγονταν «κουρελούδες»
Τώρα διαπιστώνω, ότι η τεχνική της «κουρελούς» δεν χάθηκε!
Εν όψει εκλογών, οι πάντες –επιφανείς, διακεκριμένοι, αξιοθρήνητοι, αξιοκατάκριτοι, ξεφωνημένοι, ξεφτιλισμένοι ή μή πολιτικοί- το έχουν ρίξει στην κατασκευή της «κουρελούς».
Παλιά υλικά, από φθαρμένο και άχρηστο –του πεταμάτου, δηλαδή είδος- επιχειρούν να πλανέψουν –σαν με πρόστυχο φτηνό φκιασίδι- τους ανώριμους ψηφοφόρους για να φροντίσουν την «μεγάλη γαστέρα τους την ώτα ουκ έχουσαν» (κλεμμένο από τον Παπαδιαμάντη), παρουσιάζοντας μια εντυπωσιακή «κουρελού» - το νέο κόμμα τους, δηλαδή.
«Στώμεν καλώς»! Η κουρελού είναι κουρελού. Ποτέ δεν θα γίνει χαλί αξίας.
Οι κουρελούδες είναι απλώς «ποδόμακτρα» και έτσι πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε και να φερόμαστε. Μπορούμε να σκουπίζουμε πάνω τους τις λάσπες από τα παπούτσια μας. Επίσης μπορούμε να αφήνουμε πάνω τους και τα περιττώματα που πατήσαμε από αγενή και ανάγωγα ζώα.
Και προ παντώς ας μη ξεχνούμε ποτέ ότι από τα σκουπίδια για πέταμα, σκουπίδια θα προκύψουν.