Η προδοσία, οι προδότες και οι προδομένοι

Ι. Η προδοσία

Διαβάζουμε στην απολογία του Παλαμήδη:
“ πᾶσι γὰρ ὅ γε προδότης πολέμιος, τῷ νόμῳ, τῇ δίκῃ, τοῖς θεοῖς, τῷ πλήθει τῶν ἀνθρώπων· τὸν μὲν γὰρ νόμον παραβαίνει, τὴν δὲ δίκην καταλύει, τὸ δὲ πλῆθος διαφθείρει, τὸ δὲ θεῖον ἀτιμάζει.”
Μετάφραση:
(Γιατί ο προδότης είναι εχθρός για όλους: για το νόμο, για τη δικαιοσύνη, για τους θεούς, για τους περισσότερους ανθρώπους· αφού παραβαίνει το νόμο, καταλύει τη δικαιοσύνη, καταστρέφει πλήθος ανθρώπων και ατιμάζει το θείο.)

Αυτά έγραψε ο Γοργίας στο περίφημο κείμενό – λόγο απολογίας.
Ο Γοργίας θεωρεί τρία τα κίνητρα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε προδοσία: τον πλούτο, τις τιμές και την ασφάλεια.
Ο Θουκυδίδης, πάλι, επικαλείται τα τρία αυτά αισθήματα: τιμή, συμφέρον, φόβο.

Η Ελλάδα, από τους αρχαίους χρόνους, υπέφερε από καταστάσεις προδοσίας και τα αποτελέσματα κατά κανόνα ήταν καταστρεπτικά. Υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα και όποιος έχει διάθεση μπορεί να τα βρει στον ιστοχώρο.

Αναφορικά στην προδοσία υπάρχει ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό κείμενο στη ‘Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια’ και από το λήμμα ‘Προδοσία’. (Αναφέρεται στην αρχαία Αθήνα). Αξίζει να διαβαστεί το κείμενο αυτό και να γίνουν οι πρέπουσες αναγωγές με την σημερινή κατάσταση της χώρας μας.

«Εν ταις αρχαίαις Αθήναις η προδοσία ήτο έγκλημα πολιτικόν, ούτω δ’ εχαρακτηρίζετο και η εξαπάτησις του δήμου δια ψευδών ειδήσεων, συμβουλών υποσχέσεων∙ η παράβασις ειδικού ψηφίσματος∙ η αθέτησις του εφηβικού όρκου∙ πάσα αποδεδειγμένη μισοδημία2∙ η πρότασις νόμων αντικειμένων προς το πολίτευμα, διό και οι προτείνοντες ούτω χαρακτηριζομένους νόμους εσήγοντο εις δίκην επί αποπείρα καταλύσεως της πολιτείας.

Η περί της προδοσίας αυθαίρετος ερμηνεία των δικαστών εδημιούργησεν εν ταις αρχαίαις Αθήναις μεγίστην ευκολίαν προς εμφάνισιν τοιούτων ευκολιών υπό των πολιτικών και των ρητόρων, ιδία δ’ εν καιροίς εξάψεως των πολιτικών αντιγνωμιών και παθών, ότε εισήγοντο εις δίκην και οι άριστοι των πολιτών επί προδοσία, ήτις συνέκειτο είς απλήν έκφρασιν πολιτικής γνώμης αντιθέτου προς την του κρατούντος. Ο επί προδοσία κατηγορούμενος εισήγετο εις δίκην ή δια της λεγομένης εισαγγελίας, δηλαδή, της καταμηνύσεως εις τον δήμον, όστις ούτως ανελάμβανε την δίκην ως κατήγορος ή δια ‘γραφής’, δηλαδή, εγγράφου κατηγορίας προς τους θεσμοθέτας, αρχαιότερον δε προς τον εκ των αρχόντων ονομαζόμενον ‘βασιλέα’, μη τηρουμένων συχνότατα των υπό των νόμων καθοριζομένων σχετικών δικονομικών τύπων, τους οποίοος ουδένα λόγον είχε να σεβασθεί ουδ’ αυτός ο Αρειος Πάγος, εάν ποτέ κατείχε προδότην, ως συνέβη κατά του Αντιφώντος, του πειραθέντος, μεθ’ υπόσχεσιν προς Φίλιππον Β΄ της Μακεδονίας, να πυρπολήσει τα νεώρια3 των Αθηνών.

Η εκκλησία του δήμου εν Αθήναις ηδύνατο να ψηφίσει εκτάκτους διατάξειςκαι κατά παντός υπόπτου δια προδοσίαν, άμα δε και να ελαττώσει την θανατικήν ποινήν προδότου, ο δε λαός και έκαστος πολίτης εδικαιούτο να θανατώσει αποινεί4, οιονδήποτε χαρακτηριζόμενον προδότην. Το τίμημα, δηλαδή η ποινή του προδότου δεν ήταν μόνο ο θάνατος, αλλά και η δήμευσις της περιουσίας του, η κατεδέφισις της οικοίας του, η αμετάκλητος απαγόρευσις της ταφής του εν τη Αττική, η στηλίτευσις του ονόματός του εσαεί, κληροτουμένης της ατιμίας και εις τους απογόνους του. Αν τις, νεκρός πλέον, απεδεικνύετο μετά τον θάνατόν του ότι υπήρξεν εν τη ζωή του προδότης, εισήγετο εις δίκην, μετά την έκδοσιν δε της αποφάσεως ανωρύσσετο ο τάφος του, τα δε οστά του ερρίπτοντο εκτός των ορίων της χώρας. Αν τις είχε φονεύσει τον τοιούτον προδότην, απηλάσσετο της κατηγορίας, της καταδίκης, της φυλακίσεως, ανεγνωρίζετο δε και πολίτης των Αθηνών εάν δεν ήτο. Αν τις είχεν υποστηρίξει επί δικαστηρίου τον ούτως αποδεικνυόμενον προδότην, κατεδικάζετο νυν εις θάνατον…».5

ΙΙ. Οι προδότες

Στην σημερινή Ελλάδα, και σύμφωνα πάντα με τις απόψεις μεγάλου μέρους του λαού, επικρατούν και λυμαίνονται τη χώρα προδότες σε κάθε χώρο και σε κάθε επίπεδο.
Είναι αυτοί και εκείνοι οι άνθρωποι που κατάφεραν να κατακτήσουν θέσεις εξουσίας και δυνάμεως και ενεργούν σε βάρος του Ελληνικού λαού.

Είναι αυτοί που με ρητορικούς λόγους έπεισαν, γιατί ο ρητορικός λόγος είναι ευχάριστος και επιδιώκει να είναι ευχάριστος και κολακεύει, τους ψηφοφόρους στήνοντας παγίδες στην ανοησία των ανθρώπων. Αν είναι να χρησιμοποιήσουμε την αριστοτελική διατύπωση «τον ήττω λόγον κρείττων ποιείν» αντιλαμβανόμαστε εύκολα τι λογής ψέματα φουρνίζουν οι σημερινοί προδότες προκειμένου να απολαμβάνουν και να διατηρούν τα προνόμια του πλούτου, των τιμών και της ασφάλειας (και γι αυτούς τους ίδιους αλλά και για όσους έχουν συνάφεια μαζί τους, καθώς και για τις επερχόμενες εκβλαστήσεις των οικογενειών τους).

Ιχνηλατώντας, πάλι, τις απόψεις του λαού μπορούμε να πούμε ότι στην κατάσταση που επικρατεί στη χώρα ως προδότες θεωρούνται οι επαγγελματίες –και μη επαγγελματίες- πολιτικοί, οι συνδικαλΗστές (επαγγελματίες και μη), μεγάλος αριθμός κρατικών λειτουργών που ενεργούν ως «πλύστρες» και «λεκανατζήδες» των πολιτικών και των κομμάτων (νέας μορφής και «κοπής» φαναριώτες και γενίτσαροι στην υπηρεσία του εκάστοτε Σουλτάνου), φυσικά τα ΜΜΕ, και ένα μεγάλο μέρος από αυτούς που κατέχουν περιουσίες σε δυσθεώρητα και αδικαιολόγητα ύψη. Καθώς, και γενικότερα, όσοι έδωσαν κάποιο όρκο –που όφειλαν να δώσουν- και δεν τον τήρησαν ούτε και τον τίμησαν –για τις αιτίες που προαναφέρθηκαν.

ΙΙΙ. Οι προδομένοι

Ενώ οι προδότες είναι – σχετικά – λίγοι, οι προδομένοι είναι πολλοί.
Στην ουσία είναι όλος ο Ελληνικός λαός, με εξαίρεση αυτούς οι οποίοι εκμεταλλεύονται την εξαθλίωση της χώρας και αποκτούν οφέλη και πλούτη.
Συνήθως οι προδομένοι έχουν στη γλώσσα τους μια γεύση πίκρας ενώ στην ψυχή τους βράζει η οργή και η αγανάκτηση. Η οργή συμποσούται και η αγανάκτηση διογκώνεται. Είναι κάτι σαν τον ατμό – μεγαλώνει, μεγαλώνει, σε όγκο, μεγαλώνει και στο τέλος εκρήγνυται.

Οι Έλληνες –στα τελευταία επτά χρόνια- προδόθηκαν από τους «ταγούς» του δημοκρατικού πολιτεύματος με πολλούς και διαφόρους τρόπους και εξακολουθούν συνεχώς και με συνέπεια να προδίδονται. Το συμφέρον του λαού δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει να παραμένουν οι πολιτικοί στις θέσεις ισχύος και πλουτισμού. Η καταστροφή της χώρας δεν έχει καμία σημασία γι αυτούς. Το ότι υπάρχουν προδομένοι και εξαθλιωμένοι άνθρωποι στη χώρα επίσης δεν έχει σημασία. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έλεγε κάποιος «πολιτικός άνδρας» : «δεν φταίμε εμείς που σας λέγαμε ψέματα και σας λέμε και τώρα ψέματα – φταίτε εσείς που τα πιστεύατε και τα πιστεύετε, και μάλλον θα τα πιστέψετε και ξανά»!

Επίλογος

Η ιστορία τιμωρεί τους προδότες. Αυτή όμως η τιμωρία είναι μια αρνητική καταγραφή. Μια κακή «δόξα». Δεν είναι «φυσική τιμωρία». Τον Εφιάλτη κάποιος τον σκότωσε για τιμωρία. Τους τριάντα τυράννους στην αρχαία Αθήνα τους τιμώρησαν και ο Θηραμένης αναγκάστηκε να πιεί κώνειο.

Στη σύγχρονη «δημοκρατική Ελλάδα» οι προδότες δεν τιμωρούνται. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θα συνεχίσουν να υπάρχουν προδοσίες (με προεξέχουσα τη γενοκτονία του Έθνους για την οποία κανένας δεν μιλάει), θα συνεχίσουν να υπάρχουν προδότες –ίσως περισσότεροι και πιο τολμηροί στις κακουργίες τους μια και κανείς δεν τιμωρείται-, και θα υπάρχουν προδομένοι να περιφέρονται ως άθλιοι στους ελεεινούς διαδρόμους της δυστυχίας και της εγκατάλειψης.madatoforos.com

Γράφει ο Δημήτρης Τσίτος – ΣυγγραφέαςΟ Δημήτρης Τσίτος γεννήθηκε στην Ξάνθη. Εργάσθηκε στο δίκτυο της Mobil Oil Corporation.
Ασχολείται ως σύμβουλος για την ανάπτυξη ανθρωπίνου δυναμικού σε θέματα μετατόπισης εδραιωμένης νοοτροπίας (paradigm shift). Έχει συγγράψει βιβλία για διαπραγματεύσεις.
Ζει στην Αθήνα.