Και εγώ το έμαθα τελευταίος όπως γίνεται πάντα. Επί χρόνια η Β. είχε το ταμείο και τη διαχείριση στα χέρια της.Εγώ ήμουν στο δημιουργικό μέρος της δουλειάς. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τα κατάφερνα στα οικονομικά.
Δεν ήμουν ποτέ επιχειρηματίας για να το κυνηγήσω. Αυτή η Β. μου παρουσιαζότανε ως καλό κορίτσι, ότι ήθελε να με βοηθήσει. την ήξερα από μικρή (οι γονείς της δούλευαν στο σπίτι. Βέβαια και αυτοί με κατέκλεβαν). Η δε Α. ήταν συνεργάτης της στις κλεψιές.
Όταν οι νύφες ζητούσαν τραπεζικό λογαριασμό να βάλουν προκαταβολή ή εξόφληση έδινε το λογαριασμό της κόρης της. Η Β., ο σύζυγός της, η Α. και μια κουμπάρα της, η οποία έκανε πρακτική σε εμένα, είχαν ανοίξει μια επιχείρηση και πουλούσαν ρούχα και νυφικά Aslanis λιανική και χονδρική.
Εκτός από τα ρούχα που έκλεβαν από το ατελιέ( η Β. είχε τα κλειδιά ακόμα και του σπιτιού μου) μου έκλεβαν ακόμη και τα εμπορεύματα που μου έστελναν. Όταν πήγαινα στο Παρίσι όπου είχα βρει εργοστάσια εκπληκτικά (εκεί έκαναν παραγωγή και ο Valentino και ο Cavalli και άλλοι διάσημοι ξένοι σχεδιαστές) και μου έραβαν τα ρούχα και τα νυφικά, γυρνούσα στην Ελλάδα, έστελνα τα χρήματα και περίμενα…
Τα τρία τελευταία χρόνια στην αρχή μου έλεγε η Β. ότι δυο φορές τα κλέψανε στη μεταφορά και ότι μιλούσε με τη μεταφορική εταιρεία και τους άλλους για αποζημίωση ή να πάω να παραγγείλω καινούρια.
Είχα τέτοια αγωνία και αυτή να μου λέει φρικτά ψέματα ότι και καλά περιμένει κάθε μέρα ο άντρας της στις αποθήκες της μεταφορικής εταιρείας στον Ασπρόπυργο να αδειάσουν τα κοντέινερ και όλο δεν ερχόντουσαν.
Η μία κοροϊδία πάνω στην άλλη… Η κομπίνα λοιπόν αυτή έπαιρνε τα εκπληκτικά ρούχα και νυφικά και τα πουλούσαν. Για να με καθησυχάσουν μου έφερνα κάτι κούτες (χωρίς παραστατικά) και μέσα είχαν κάτι αισχρά ρούχα τα οποία ούτε καν είχα παραγγείλει. Ώσπου μια μέρα περνώντας από την οδό Πειραιώς, βλέπω ένα από αυτά τα φορέματα σε κινέζικο μαγαζί. Τις στέλνω (Α. και Β.) να δούνε. Είχα τρελαθεί…
Και πάλι δεν μπορούσα να συλλάβω το μέγεθος της απάτης!!! Εκτός από αυτά, ό,τι χαρτί για δικαστήριο ερχόταν, η Β. το έσκιζε διότι τα είχε κάνει πλακάκια με τους αντίδικους και έπαιρνε φιλοδωρήματα, γινόντουσαν μοιρασιές.
Πολλά δικαστήρια γινόντουσαν ερήμην μου. Όταν ο λογιστής μου έφυγε, ο οποίος μπορούσε να με είχε ξυπνήσει, μου είπε η Β. να μην ανησυχώ, διότι βρήκε άλλη λογίστρια- κοντά στο ατελιέ- καταπληκτική κ.τ.λ. και σε πολύ καλή τιμή, 12 ευρώ κάθε μήνα, της έλεγα να την πληρώσω, ήθελα και εγώ να τη γνωρίσω.
Η Β. μου είπε να μην την ενοχλήσω γιατί το παιδί της είναι άρρωστο με λευχαιμία. Τη ρώταγα πολλές φορές, μου έλεγε τα ίδια… Ώσπου μια μέρα μου λέει “Πέθανε το παιδί της και δεν είναι στο γραφείο της”…
Ώσπου ψάχνοντας στις πληροφορίες, μου δίνουν του σπιτιού της και από το σπίτι της μου λένε “είναι στο γραφείο”. Την παίρνω κομπιάζοντας για να τη συλλυπηθώ και η γυναίκα μένει άλαλη. Μου λέει “εδώ είναι ο γιος μου στο κομπιούτερ” και χτύπα ξύλο…
Της ζητάω χίλιες συγγνώμες. Και με την ευκαιρία μου λέει ότι στις αρχές του καλοκαιριού(του περασμένου) ήρθε η Β. με τα λογιστικά σας βιβλία και εγώ της είπα ότι δυστυχώς έχω πολλή δουλειά και θα μπορέσω να σας αναλάβω από τον Σεπτέμβριο: Άφησε εδώ τα βιβλία και έφυγε. Μήνες τώρα και απορούσα πως μπορούν αυτόν τον άνθρωπο να τον αφήνουν ξεκρέμαστο. Αμαρτία! Βρήκα λοιπόν ένα λογιστήριο διαλυμένο και τα αρχεία στο κομπιούτερ κατεστραμμένα φοβούμενες μήπως αποκαλυφθούν οι απάτες τους. Η Α., δε, μάζεψε κάτι βοηθητικές μοδίστρες που είχα και τους είπε “ζητήστε ό,τι θέλετε. Μήπως έχει χαρτιά στα χέρια του… Αφού δεν ξέρει τι του γίνεται”…
Τώρα λοιπόν ζητάνε ό,τι θέλουνε. Την παρακαλούσα τελευταία τη Β. που κράταγε τους λογαριασμούς να μου πει τι της χρωστάω για να την πληρώσω… Και δεν μου έδιναν απάντηση. Είχαν τον σκοπό τους.
Σου λέει “μέσω των δικαστηρίων θα του πάρω περισσότερα” Ποιος ξέρει και τι της υποσχέθηκε η δικηγόρος της. Σου λένε “αυτός δεν ξέρει τι του γίνεται. Αν χρειαστούμε κάποιο χαρτί, θα το έχουμε από τη Β.( η οποία πρέπει σαν μάρτυρας ) να είναι σε όλα τα δικαστήρια”. Έτσι δεν είναι; Έχουν υποβάλει μήνυση σε βάρος μου για τη μη καταβολή των δεδουλευμένων μου και έχουν ασκήσει καταγγελία στο ΙΚΑ για τα ένσημά τους και, Θεέ μου, διεκδικούν και τη νόμιμη απόλυσή τους καθώς λένε ότι δεν τις έχω απολύσει και αποζημιώσει.
ΜΑ ΠΩΣ, ΑΦΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ. Δεν τις έδιωξα.. Και μάλιστα φύγανε στην καρδιά του καλοκαιριού, την εποχή που έχει πολλή δουλειά, δημιουργώντας ένα χάος. Εγώ δεν ήξερα τι μου γινόταν γιατί και μια είχε τον τομέα της, τις παραγγελίες της. Δεν άφησαν ούτε ένα σημείωμα που να λέει ότι η τάδε νύφη έχει παράδοση τότε, η τάδε έχει πρόβα π.χ. αύριο, της τάδε της το ράβει το συνεργείο Α κ.τ.λ. Οι πελάτισσες άρχισαν να ζητάνε τα λεφτά τους πίσω, άλλες κλαίγανε. Για την ταλαιπωρία, τους ζητούσα τα μισά λεφτά και συγγνώμη… Εγώ δεν έχω τη δύναμη να διαχειριστώ τίποτα. Η υγεία μου είναι χάλια. Φοβάμαι μήπως πάθω και δεύτερο εγκεφαλικό. Σας ευχαριστώ θερμά». Αυτή ήταν η επιστολή του Μιχάλη Ασλάνη, σύμφωνα με το Πρώτο Θέμα.
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !