Η επιστροφή Μελισσανίδη....

Προσθήκη λεζάντας

Ο όρος, αδόκιμος αλλά ενδεικτικός, «μεταγραφή αεροδρομίου» δεν υπήρχε πριν τα late 80's. Ούτε και οι πανηγυρτζήδες οπαδοί. Ναι, σίγουρα όλοι γουστάρουμε το νταβαντούρι και τους «πυρσούς» και τις κόρνες (βλ. Βουλευτικές Εκλογές '81, '85, '90, '93 κ.ο.κ.), αλλά επί της ουσίας τα συγκεκριμένα «έθιμα» δεν ξεπερνούν τα 30 χρόνια ζωής. Στον χώρο του αθλητισμού έγιναν ένα με την ιδιοσυγκρασία του οπαδού και έκτοτε άλλαξαν άρδην το DNA του Έλληνα φίλαθλου. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 αλλά και λίγο αργότερα, σχεδόν μια δεκαετία μετά, στα τέλη της δεκαετίας του '90, ο Γιώργος Κοσκωτάς και ο Σωκράτης Κόκκαλης αντίστοιχα, είχαν ρίξει τη ματιά τους στο μέλλον και έδρασαν αναλόγως. Ανεξαρτήτως των περιβόητων σκανδάλων, μιας και σήμερα εξετάζουμε την λογική που προσπαθεί να αλλάξει ο Δημήτρης Μελισσανίδης και όχι να αφορήσουμε, οι προαναφερθέντες βρήκαν πρόσφορο έδαφος για ν' αλλάξουν μια και καλή τα μυαλά μας που πονάνε που λένε και στην Θεσσαλονίκη.Ο Λάγιος Ντέταρι, ο Χουάν Φούνες αποτέλεσαν την πρωτογενή αιτία γι' αυτή την κατάσταση. Αργότερα, ο ΟΣΦΠ επί προεδρίας Σαλιαρέλη κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος αποκτώντας τους Λιτοφτσένκο, Μπλαχίν και Προτάσοφ. Η ιδέα ήταν η ίδια και ο άρχοντας των σμαραγδιών κινήθηκε με τον ίδιο τρόπο τον οποίο εφηύρε ο προκάτοχός του. Οι μεταγραφές θα έπρεπε να γίνονται και για φιγούρα. Σίγουρα κανείς από αυτούς που έζησαν εκείνες τις εποχές δεν θα ξεχάσει τους 50.000 οπαδούς να αποθεώνουν τον Ούγγρο σταρ, χωρίς να έχει φορέσει ούτε μια φορά τη φανέλα της ομάδας τους. 
Όπως κανείς δεν θα ξεχάσει τις πάντα ανεπιβεβαίωτες αλλά και πάντα ακατάβλητες φήμες περί απόκτησης του Δημήτρη Σαραβάκου και του Στέλιου Μανωλά από τον Κοσκωτά. Το σαράκι μπήκε μια και καλή στο μυαλό των οπαδών

.Πλέον γούσταραν το νταβαντούρι και με τη βούλα! Ο Σωκράτης Κόκκαλης ήρθε μερικά χρόνια αργότερα για να δώσει τη χαριστική βολή. Με την ίδια τακτική, την ίδια λογική ξεκίνησε τον χορό των εκατομμυρίων για να συμπαρασύρει τους άλλους δύο μεγάλους στον παρανοϊκό ρυθμό που ηχεί από την καταμέτρηση των κερμάτων. Τζιοβάνι, Ζλάτκο Ζάχοβιτς, Ριβάλντο, Κριστιάν Καρεμπέ που έφεραν με τη σειρά τους στην Ελλάδα τους Φλάβιο Κονσεϊσάο, Ντράγκαν Τσίριτς, Ιγκόρ Μπίσκαν, για να φτάσουμε στους Πάουλο Σόουζα, Κάρλος Γκαμάρα, Έιντουρ Γκούντγιονσεν, Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς, Ζούλιο Σέζαρ, Τζιμπρίλ Σισέ και Ζιλμπέρτο Σίλβα.


Η ποδοσφαιρική Ελλάδα είχε μεταλλαχθεί σε μια μικρή σημερινή ποδοσφαιρική Τουρκία. Καλά συμβόλαια, μηδαμινοί φορολογικοί δείκτες, ο κατάλληλος χώρος για να παίξουν σημαντικά αστέρια μπάλα, χωρίς να ιδρώσουν, χωρίς να φύγουν μακριά από την Ευρώπη, παραμένοντας μέσα στην επικαιρότητα. Η Ελλάδα είχε γίνει μια μικρή ποδοσφαιρική μητρόπολη η οποία ξέφυγε για τα καλά το καλοκαίρι του 2004. Από τότε μέχρι και σήμερα το ταμείον γράφει πάντα μείον. Με εξαίρεση τον ΟΣΦΠ που κρατιέται με νύχια και με δόντια -αν δεν βγει Champions League θα έχει σοβαρό πρόβλημα- όλοι οι υπόλοιποι οδεύουν προς την καταστροφή.Το χειρότερο είναι φυσικά, ότι ο κόσμος πρώτον δε βλέπει όλα τα παραπάνω και δεύτερον δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το πως και το γιατί φτάσαμε ως εδώ. Ενδιαφέρεται μόνο για να δει αποτελέσματα, για να πανηγυρίσει, να πικάρει τον συνάδελφο στη δουλειά και έπειτα, τέλος. Ως εκεί.
Η συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την περασμένη Τετάρτη ο Δημήτρης Μελισσανίδης, αποτελεί ίσως την αφετηρία του πιο αισιόδοξου και συνάμα παρακινδυνευμένου ρίσκου που μπορεί να πάρει ένας επιχειρηματίας σε τούτη την οικονομική συγκυρία. Να δημιουργήσει έναν ζωντανό κοινωνικό ιστό, ο οποίος θα δρα και θα καθορίζει τις εξελίξεις σε κάτι που μέχρι πρότινος ήταν μόνο για την διασκέδαση και το μετέπειτα πανηγύρι. Το σχέδιο του «Τίγρη» είναι με διαφορά ότι πιο ευφηές και φιλόδοξο έχει υπάρξει από την εποχή του Κοσκωτά μέχρι και σήμερα. Θα περίμενε κανείς πως η επαναφορά του Πόντιου επιχειρηματία στα κοινά της ΑΕΚ θα ήταν μια επανάληψη των όσων έχουμε δει στο παρελθόν: Εμφανίζεται κροίσος σε παρηκμασμένη ομάδα, σπρώχνει χρήμα με το κιλό, φτιάχνει ομάδα, χαίρεται ο κόσμος, αποχωρεί, η ομάδα φτάνει στο χείλος του γκρεμού, απόγνωση και εγκατάλειψη. Απ' ότι φαίνεται όμως μόνο κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί με την ΑΕΚ των επόμενων χρόνων. Ίσως και με τις υπόλοιπες ομάδες, όταν αυτές αποφασίσουν ν' ακολουθήσουν το παράδειγμα του Μελισσανίδη.


Ο «Τίγρης» έχει καταφέρει να έχει τους ΑΕΚτζήδες μία στο κρύο και μία στη ζέστη. Αυτά είναι τα πρώτα σημάδια της εγρήγορσης. Ειδικά η τιμολογιακή πολιτική των νέων εισιτηρίων διαρκειάς είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα. Όλοι περίμεναν εξευτελιστικά φθηνά διαρκείας λόγω Γ' Εθνικής και λόγω οικονομικής δυνατότητας του Μελισσανίδη. Αμ δε. Ο ιδιοκτήτης της AEGEAN με αυτές τις τιμές έδειξε ξεκάθαρα τις προθέσεις του: Θέλετε ομάδα, υγιή και επιτυχημένη; «Ματώστε» γι' αυτή και αυτή θα «ματώσει» για σας. Το πιο εύκολο πράγμα για τον Μελισσανίδη θα ήταν να σπρώξει ας πούμε εκατό εκατομμύρια ευρώ και να δει την ΑΕΚ να παίρνει για δύο με τρία χρόνια το πρωτάθλημα «σβηστά». Η πραγματική όμως πρόκληση είναι να πείσει τους ΑΕΚτζήδες ότι η ΑΕΚ είναι οι ίδιοι. Και όταν οι ίδιοι δεν ασχολούνται, δεν παλεύουν, τότε αυτή είναι καταδικασμένη να υποφέρει. Σημειολογικά, φάνηκαν όλα από τις λίγες γραμμές που εκφώνησε στο Τατόι Club. Εθελοντική προσπάθεια, συσπείρωση, δουλειά, καταγραφή δυναμικής. Μερικές λέξεις που φαίνονται άκακες οι οποίες όμως στην ουσία κρύβουν πολλά παραπάνω.

 Ο Μελισσανίδης θέλει να «διαγράψει» μια και καλή από τις μνήμες των οπαδών την «εφήμερη» χαρά των μεταγραφών και τον φθόνο για την ηχηρή μεταγραφή του γείτονα. Φέρνει σε πρώτο πλάνο την ομάδα και την οργάνωσή της πρώτον για να μην σπρώχνει έναν σκασμό λεφτά σε ένα βαρέλι που δεν θα έχει πάτο και δεύτερον για να «τσουλάει» η ομάδα μόνη της όταν θα αποφασίζει να πηγαίνει για διακοπές στις Σπέτσες, στη Νίκαια της Γαλλίας και στις Μπαχάμες. Αν προσθέσουμε σαν κερασάκι στην τούρτα την παρουσία ανθρώπων θρύλων στο τιμόνι της ομάδας (βλ. Μπάγεβιτς, Λυμπερόπουλο, Δέλλα, Ζήκο), μήπως αρχίζει να θυμίζει κάτι το όλο σχέδιο; Η απάντηση είναι εύκολη και αποτελείται από δύο λέξεις: Μπάγερν Μονάχου. Πως ζει η Μπάγερν Μονάχου; Κι αυτό εύκολο: Από τα διαρκείας, το merchandising, το γήπεδο, τους χορηγούς. Ένα απόλυτα ανακυκλώμενο σύστημα που τροφοδοτείται από τη δημιουργία νέων οπαδών.

πηγη